وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

کمی مهربان­تر!

 رهبر فرزانه­ی انقلاب، حین صحبت از سبک زندگی، سخن از «شیوه­ی ناصحیح رانندگی» ما به میان آوردند و خواستند تا این شیوه اصلاح شود. ماه­ها از فرمایش حکیم انقلاب می­گذرد، اما طرح و برنامه­ی خاصّی از مسئولین فرهنگ­ساز و متولّیان نظام بخشی به امور رانندگی کشور ندیدیم! رانندگی ما همان رانندگی سابق است و نگرش ما هم همان نگرش گذشته!   

وقتی از دید اخلاقی به نوع رانندگی در سطح شهرها نگاه می­کنیم، متوجّه می­شویم که نوع نگاه برخی از راننده­های ما، به خیابان، ماشین­های دیگر و همچنین عابرین پیاده، نگرش نادرستی است.

برخی از راننده­ها ارزش و کمال رانندگی خود را تنها در این می­دانند که طول خیابان را در کمترین زمان ممکن طی کنند، و در ترافیک شهری خودرو خود را تا چند ماشین جلوتر بیندازند! در این شیوه از رانندگی، اگر ماشینی از ما سبقت بگیرد، پُر رو و بی­نزاکت محسوب می­شود، و اگر ما از ماشینی سبقت بگیریم، زرنگ و متبحّر به شمار می­آییم! وقتی با چنین نگرشی پای فرمان نشستیم، عابرین پیاده را متجاوزینی به قلمرو خود به شمار می­آوریم، و هنگام عبور عابر پیاده­ای از خیابان، به جای این که سرعت خود را تا اندازه­ای کم کنیم که وی با خیال راحت از خیابان عبور کند، بر سرعت خود می­افزاییم و با بوق­های سرکش به وی می­فهمانیم که یا به جای قبلی خود برگردد و یا این­که با سرعت بیشتری از خیابان عبور نماید!

تنها پشت رول رانندگی است که وقت از طلا هم ارزشمندتر است! روی همین اساس کسی حق ندارد حتی دو ثانیه از وقت ما را هم تلف کند! کسی حق ندارد سدّ راه ما شود و از سرعت ما بکاهد! (البته بگذریم از این که وقتی به منزل رسیدیم، بنا داریم جلو تلویزیون دراز بکشیم و تخمه بشکنیم!)

بعضی از راننده­ها ـ حتی در کوچه و محلّه­های مسکونی ـ آن­چنان تند و شتابان می­رانند که گویی کف آسفالت را ملک طلق خود می­بینند، و برخی دیگر هم با بی­اعتنایی به راننده­های پشت سر، آن­چنان با تأنّی و آهستگی رانندگی می­کنند، که گویا وقت دیگران ارزشی ندارد!   

شاید با چشم خود دیده باشید، و شاید هم به شخصه تجربه کرده باشید! وقتی راننده­ای با روشن کردن چراغ راهنما، قصد دور زدن خیابان را دارد و از ماشین­ها تقاضا دارد تا برای چند ثانیه توقّف کنند و به او اجازه­ی عبور دهند، اگر تازه­کار باشد، باید مدّت­ها همان طور بماند تا دل راننده­ای به رحم آید و یا این­که از قضای روزگار خیابان خلوت شود و بتواند عبور کند! اگر هم کهنه­کار باشد، می­داند که خیابان جای تعارف و محبت نیست، و تا راه را بر رانندگاه دیگر نبندد، راهی برایش گشوده نمی­شود!

حکایت بعضی از بوق­ها هم شنیدنی است. پیرمرد سال­خورده­ای را می­بینی که در گوشه­ی خیابان ایستاده و به خودروهای در حال عبور می­نگرد، تا رخصتی برای عبور از خیابان به او دهند. سرعتت را کمتر می­کنی تا بتواند از خیابان عبور کند. در این میان صدای بوق سرکش ماشین پشت سری، تأمّل برانگیز است! (کمی مهربان­تر!)

بی تعارف بگوییم در فرهنگ رانندگی ما تا عابرین پیاده راه را بر ما سدّ نکنند، به آن­ها راه عبور نمی­دهیم؛ تا خودرویی که در حال خروج از پارک یا دور زدن است، راه را به طور کامل بر ما نبندد، و عملا امکان عبور به ما ندهد، حاضر به توقّف نمی­شویم!

رانندگی هم عرصه­ی دیگری از زندگی اجتماعی است، و ای کاش کمی مهربان­تر رانندگی می­کردیم!

ای کاش، هنگام عبور از کوچه پس کوچه­ها، به جای بوق زدن و ایجاد مزاحمت برای همسایه­ها، کمی از سرعت خودکمتر می­کردیم!

ای کاش، داوطلبانه به دیگران راه عبور می­دادیم که با این کار یادآور می­شدیم که همه از اعضای یک خانواده هستیم!  

ای کاش، مسئولین ما به جای تغافل و بی­مسئولیتی در فرهنگ سازی و جامعه­ی عمل پوشاندن به دغدغه­های رهبر فرزانه­ی انقلاب، هر یک در حیطه­ی مسئولیتی خود به بهترین وجه ممکن ادای وظیفه می­کردند، و فرماشان ایشان را نه در نوشتار، که در عمل، به دیدگان خود می­گذاشتند.